Historia ta zaczyna się 23 lutego 1744 roku, gdy w żydowskim getcie w Frankfurcie nad Menem w rodzinie Bauerów urodził się Mayer Amschel. Jego ojciec Mojżesz (Moses) Amschel Bauer, żydowski złotnik, lichwiarz i właściciel kantoru wymiany walut, miał w znaku rodzinnej firmy czerwony szyld (rotter schild). Mayer Amschel mieszkał z rodzicami w małym domku przy brudnej ulicy. Kiedy dorósł, postanowił się usamodzielnić, nie otrzymał jednak od władz pozwolenia na sprzedaż tkanin. Nie dostał nawet pozwolenia na naukę jakiegoś rzemiosła. Doświadczenie, jak gospodarować pieniędzmi, zdobył w rodzinnej firmie Oppenheimów, bankowców z Hanoweru. I tak oto zaczął handlować pieniędzmi. Bardzo szybko nauczył się tak nimi spekulować, że w 1764 roku mógł już założyć mały kantor finansowy, który stał się dla niego doskonałym startem do wielkiej kariery finansisty europejskiego formatu. Fundament majątku Rothschilda pochodził jednak głównie z handlu z landgrafem Hesji Wilhelmem. Wilhelm odziedziczył rzekomo jeden z największych majątków w Europie, ale zarządzając nim, był w efekcie w dużym stopniu zależny od Mayera.
Amschel Rothschild założył własny dom bankowy, którego transakcje przemysłowe i handlowe zaczęły przybierać niewyobrażalne rozmiary, udzielał kredytów, których wysokość i czas trwania daleko wykraczały poza możliwości innych prywatnych instytucji finansowych tamtych czasów. Głównym przedmiotem działalności handlowej jego banku były oczywiście spekulacje.
Mayer Amschel Rothschild ożenił się w wieku 17 lat z Gutle, mieli pięciu synów i pięć córek. Dla swoich synów wybrał żony wyłącznie z zamożnych i wpływowych rodzin. Również jego córki wychodziły za mąż za dobrze usytuowanych i szanowanych bankierów. Z czasem swoje imperium finansowe rozszerzył poza granice Niemiec, wysyłając synów do pięciu miast w różnych państwach europejskich, by zaczęli tam prowadzić działalność.
Amschel Rothschild, najstarszy syn, został w Frankfurcie nad Menem, przejął działalność po ojcu i został głową rodu. Nathan Rothschild w latach 1790-1800 handlował tkaninami w Manchesterze. W 1811 roku osiedlił się w Londynie, gdzie założył bank. Potrafił zbudować własną sieć wywiadowczą, która była lepsza, aniżeli miał rząd angielski. Salomon Rothschild wyruszył do Wiednia, skąd kierował gospodarką całych Austro-Węgier.
Kalman Rothschild stworzył posiadłość w Neapolu. Jego instytucja bankowa zarządzała finansami austriackich żołnierzy. Sterował też z niej Bałkanami. Później zmienił imię na Carl Mayer von Rothschild. Najmłodszy syn James Rothschild wyjechał w 1812 roku do Paryża, stając się jednym z najważniejszych francuskich finansistów i doradcą francuskich królów. Finansował we Francji budowę kolei i kopalni. Kochał francuskie wino, a jego winnice do dnia dzisiejszego wciąż produkują wysokiej jakości wina Chateau Mouton Rothschild. W tak terytorialnie różnych miejscach bracia oczywiście początkowo zajmowali się głównie handlem towarami, który miał strategiczne znaczenie zarówno w czasie wojny, jak i w okresach tymczasowych przymierzy. Handlowali bawełną, suknem i bronią. Dzięki doprowadzonemu do wyjątkowej perfekcji systemowi wzajemnej wymiany informacji bracia mogli szybko i elastycznie przekazywać fundusze w całej Europie i udzielać pożyczek panującym rodom. W razie niekorzystnej sytuacji w jednym kraju mieli sobie nawzajem pomagać i tak też się działo. Przez cały czas ściśle współpracowali. By pieniądze zostały w rodzinie, Rothschildowie żenili się zawsze tylko z Rothschildami – kuzyni żenili się z kuzynkami. Pomimo pokrewieństwa małżonków, co było wówczas zresztą na porządku dziennym, w szczególności w europejskich rodach szlacheckich, w klanie Rothschildów nie pojawił się żaden defekt genetyczny.
Gdy Amschel Rothschild w 1812 roku umarł, pozostawił po sobie niebywały majątek odpowiadający mniej więcej wartości 200 milionów dolarów. Była to największa suma, jaka została kiedykolwiek skoncentrowana w Europie w rękach jednej rodziny. Najstarszy z synów założyciela rodu, noszący również imię Amschel, przejął bank w Frankfurcie nad Menem, który dalej rozwijał jako wówczas najbardziej wpływową instytucję finansową na kontynencie. Dzięki uprzywilejowanym kontaktom z rządem wiedeńskim Rothschildowie stali się „finansistami Świętego Sojuszu” oraz brytyjskiej i francuskiej ekspansji kolonialnej w XIX wieku. Nie ma się więc co dziwić, że powodziło im się przede wszystkim w Anglii, gdzie w 1847 roku syn Nathana, Lionel de Rothschild, zdobył nawet fotel w parlamencie, potem tytuł barona i został członkiem Izby Lordów.
Rodzina Rothschildów stała się współcześnie jedną z najbardziej wpływowych grup finansowych światowego kapitału. Rothschildowie mają bezpośredni i pośredni wpływ na wiele banków, firm ubezpieczeniowych i korporacji przemysłowych, w szczególności w Wielkiej Brytanii, we Francji i Stanach Zjednoczonych.
Wśród ich klientów są między innymi znana holenderska sieć supermarketów Ahold, amerykański General Electric Consumer Finance, Deutsche Telekom oraz brytyjska BBC.
Salomon Mayer Rothschild, urodzony 9 września 1774 roku we Frankfurcie nad Menem, miał za zadanie działać w Wiedniu. Jego stałą rezydencją był wprawdzie Paryż, hotel Holland, jednak w Wiedniu przebywał w hotelu Römischer Kaiser, ponieważ jako Żyd nie mógł posiadać żadnych gruntów. Miał dwoje dzieci: Anselma Salomona (1803-1874) i Betty Salomon (1805-1886). W 1800 roku został mianowany faktorem dworskim Habsburgów, co od 1816 roku związane było z częstszymi pobytami w Wiedniu. W tym czasie, w 1815 roku, został nobilitowany do stanu szlacheckiego, a siedem lat później został baronem. Przy wsparciu rządowym założył w Wiedniu filię rodzinnego banku. Zawsze, gdy rząd wiedeński potrzebował mieć sprawdzone wiadomości ze świata finansów czy pożyczki i kredyty, instytucja Rothschilda była otwarta i gotowa. Z biegiem czasu między Salomonem i kanclerzem Metternichem zawiązała się osobista przyjaźń. Tylko w okresie 1820-1848 Rothschild potrafił dla austriackiego rządu załatwić pożyczki w wysokości 203 milionów guldenów z dobrą prowizją i udziałem w odsetkach. Doskonałym ruchem Rothschilda okazało się wprowadzenie przez jego bank losowanych papierów wartościowych, które wyemitował jako pierwszy na świecie. W 1848 roku jako sympatyk niepopularnego Metternicha musiał uciekać z Wiednia i do końca życia mieszkał na stałe w Paryżu. Od tego czasu wiedeńską instytucją bankową kierował jego syn Anselm.
Oprócz tego Salomon Rothschild posiadał monopol na produkcję rtęci w całej Europie. Miał wpływ na system ubezpieczeń w całym cesarstwie austriackim. Stał się też posiadaczem decydującego pakietu akcji kopalni północno-morawskich i huty żelaza w Vitkovicach. W 1829 roku Salomon zdecydował, że zrealizuje wizję profesora politechniki wiedeńskiej Franciszka Ksawerego Riepela dotyczącą korzyści wynikających z połączenia koleją ośrodków przemysłowych z obszarami rolniczymi.
W 1835 roku właścicielem witkowickiej Huty Żelaza stała się spółka Vítkovické těžířstvo, zarządzana przez bankiera Salomona Mayera Rothschilda, który został w 1843 roku jedynym jej właścicielem.
Po raz pierwszy zainteresował się ziemią ostrawską w 1831 roku, gdy zamierzał kupić budowaną wówczas Hutę im. Rudolfa w Witkowicach, będącą spadkiem po właśnie zmarłym arcybiskupie arcyksięciu Rudolfie Habsburgu. Przedsięwzięcie to związane było z ostateczną decyzją o budowie wspominanej już kolei żelaznej z Wiednia do Krakowa. Ze względu na opór wiedeńskiego dworu i kapituły ołomunieckiej, obawiającej się konkurencji dla sąsiedniej Huty Frydlanckiej, przedsięwzięcia tego jednak Rothschild nie zrealizował.
Kolejną próbę zdobycia Huty im. Rudolfa podjął w 1835 roku, gdy za pośrednictwem wiedeńskiego bankiera Heinricha Geymüllera hutę wydzierżawił. Huta Żelaza w Witkowicach stała się ostatecznie własnością instytucji bankowej Rothschildów w kwietniu 1843 roku.
Idea połączenia kolejowego głównych punktów gospodarczych na tyle zainteresowała Salomona, że na własny koszt zlecił wykonanie badań geologicznych związanych z przyszłą Koleją Północną, której trasa miała prowadzić z Wiednia przez Morawy do okolic Wieliczki z bogatymi złożami soli.
By zdobyć przychylność opinii publicznej, która nie sprzyjała Żydom, założył fundację, która udzielała stypendiów synom z wiedeńskich rodzin mieszczańskich na studia w instytucie politechnicznym. Dzięki temu w 1842 roku Rothschild został mianowany honorowym obywatelem Wiednia. Ułatwiło mu to zdobycie austriackiego obywatelstwa.
Gdy tylko miał w ręku pozwolenie na budowę, założył spółkę akcyjną, która w ciągu miesiąca pozyskała na ten projekt kolejowy niemal 8 milionów guldenów. Tempo realizacji całego projektu, który instytucja Rotschilda kontrolowała, było zawrotne. Budowa szybko posuwała się naprzód i już 7 lipca 1839 roku pierwszy pociąg przyjechał do Brna, 1 września 1841 do Przerowa, 17 października 1841 roku do Ołomuńca, a 15 sierpnia 1842 do Lipníka nad Bečvou. Już w 1845 roku można było koleją pojechać z Wiednia do Pragi. W 1847 roku ukończono linię łączącą z trasą śląską, prowadzącą do Berlina.
Bezspornym faktem jest, że Rothschildowie wywierali duży wpływ na gospodarkę kraju, w którym żyli. Byli to ludzie, o których z pewnością słusznie się mówiło, że mieli niesamowity instynkt umożliwiający im wybieranie zawsze właściwego rozwiązania. Do dnia dzisiejszego duży podziw budzi fakt, że Anselm wprowadził dla swoich pracowników taki system emerytalny, dzięki któremu ich emerytura miała wynosić 101% wynagrodzenia. O czymś takim moglibyśmy dziś tylko pomarzyć.
Rothschildowie byli znani jako wielcy mecenasowie i kolekcjonerzy sztuki chrześcijańskiej. Finansowo wspierali także dwie budowle sakralne w Ostrawie i objęli patronatem kościół w Szylerzowicach.
Ale jako rodzina byli bardzo konserwatywni. Swojemu żydowskiemu wyznaniu zawsze pozostawali wierni. Jedynym wyjątkiem jest druga córka Nathana, Hannah, która wyszła za mąż za chrześcijanina, młodszego syna lorda z Southampton. Rodzina jej się wyrzekła, zrywając wszelkie kontakty. Na domiar złego syn Hannah zabił się, upadając z kucyka. Również jej mężowi nie wiodło się w biznesie ani polityce, a w końcu ucierpiało na tym nawet ich życie osobiste.
Salomon Mayer Rothschild zdobył na ziemi ostrawskiej kilka działek, dokładnie w Nowym Boguminie, Szylerzowicach z okazałym pałacem i w Hulczynie. Był pierwszym z wiedeńskiej linii Rothschildów, który przebywał w posiadłości szylerzowickiej. W 1835 roku należały do niej, oprócz Szylerzowic, także Antoszowice, Darkowice, Gać, Hulczyn – pałac, Koblov i Markvartowice z dworami. Miał duże zasługi między innymi także dla rozwoju naszego regionu. Zmarł 28 lipca 1855 roku w Paryżu w wieku osiemdziesięciu jeden lat.
W 1852 roku majątki odziedziczył jego syn Anselm, który dokupił jeszcze posiadłość Benešov. Rothschildowie nie bywali za często w Szylerzowicach, ale mieszkańcy traktowali ich jak swoich panów. Jeszcze za życia Anselma jego dobrze prosperującą wiedeńską instytucję bankową przejął w 1855 rok jego młodszy syn Salomon Albert Anselm. Kontynuował on działalność biznesową ojca, inwestując w austriacki przemysł, kopalnie i koleje. Po śmierci ojca stał się właścicielem ostrawskich przedsiębiorstw.
W 1844 roku Rothschildowie weszli w posiadanie posiadłości hulczyńskiej wraz z pałacem, będącym jednym z głównych obiektów miasta. Dwukondygnacyjny budynek z trzema skrzydłami o różnej długości zbudowany został na rzucie litery U.
Pałac stoi prawdopodobnie na fundamentach późnogotyckiej twierdzy. Po pożarach w latach 1616 i 1621 pałac od razu wyremontowano, a ostatnią dużą przebudowę ukończono w 1733 roku. W XIX i XX wieku pałac poddano licznym drobnym korektom, które zatarły dawniejszy styl budowli. W czasie wojen napoleońskich, po porażce Prus w 1807 roku, przebywali tu francuscy oficerowie. W 1811 roku zburzono część południowego skrzydła.
W pierwszych latach po przejęciu pałacu przez Rothschildów, toczyło się tu ożywione życie artystyczne. Później jednak właściciele przestali się pałacem interesować. Rothschildowie wynajmowali go różnym instytucjom publicznym – w latach 60. XIX wieku mieścił się tu na przykład pruski sąd. W 1938 roku pałac skonfiskowano. Przeszedł on we władanie niemieckiego syndyka. W 1943 roku został sprzedany miastu Hulczyn (czes. Hlučín), które utraciło go w 1946 roku na mocy Dekretów Benesza. W latach 1945-1960 w pałacu mieściły się organy sądowe i powiatowy wydział milicji. Po 1960 roku, gdy zlikwidowano powiat hulczyński, państwo przez długi czas nie wiedziało, co począć z pałacem. Dopiero w 1985 roku przekazano go Spółdzielni Spożywców Praga na cele szkoły handlowej i zawodowej. W 1999 roku pałac odkupiło Miasto Hulczyn.
Po odbudowie pałacu w latach 2002-2006 w nowych pomieszczeniach stworzono Informację Turystyczną oraz ekspozycje muzealne. Później zbudowano bibliotekę i herbaciarnię literacką oraz pomieszczenia dla Centrum Kultury Hulczyn. Zbudowano Klub Pałacowy, z którego korzysta zarówno Centrum Kultury, jak i Muzeum Ziemi Hulczyńskiej. Nieopodal pałacu można dziś zobaczyć tylko niewielkie ślady dawnego niedużego parku.
Od 1846 roku do drugiej wojny światowej w posiadaniu rodziny Rothschildów był także pałac w Chałupkach, zbudowany w miejscu dawnego zamku. Hotel „Zamek” znajduje się w spokojnym otoczeniu w zabytkowym budynku, bezpośrednio przy polsko-czeskiej granicy, pomiędzy czeskimi gminami Bogumin i Szylerzowice, tylko 10 km od centrum Ostrawy. Dziś działa tu restauracja oferująca znamienitą kuchnię i jest możliwość skorzystania z noclegów.
Szylerzowice były miejscem, w którym Ferdynand, drugi syn barona Anselma von Rothschilda, spędził długi miesiąc miodowy ze swoją żoną, kuzynką Eweliną, latem 1865 roku. Każdej jesieni Ferdynand przebywał tu przez trzy miesiące, uczestnicząc w polowaniach w rewirze łowieckim w miejscach, w których wraz z rodzicami spędził piękne chwile dzieciństwa. Ewelina była córką barona Lionela de Rothschilda, pierwszego Żyda zasiadającego w niższej izbie brytyjskiego parlamentu. Chociaż Ferdynand, członek wiedeńskiej bankowej rodziny Rothschildów, urodził się w Paryżu, przyjął obywatelstwo brytyjskie i przeprowadził się z Wiednia do Londynu. W Brytanii używał imienia Ferdynand de Rothschild. Jako polityk liberalny w latach 1885-1898 był posłem niższej izby brytyjskiego parlamentu.
Po długiej podróży poślubnej po Europie małżonkowie zawitali także do Szylerzowic. Ówczesne listy Eweliny do rodziców do Anglii informują o szeroko zakrojonej przebudowie pałacu i parku, zainicjowanej przez ojca Ferdynanda, Anselma. W parku przesadzano wyrośnięte drzewa i zbudowano jezioro. Ewelina opisywała, jak jej teść Anselm „otoczył swoją rezydencję dużymi kamieniami, wodospadami i mostami”. Dalej pisała: „Tak samo jak wszyscy Rothschildowie także teść Anselm lubi wodotrysk, który zrobiono na jednym z jezior, gdy położono rurki do nawadniania trawników. Malowniczy pałac z czerwonych cegieł w pobliżu rzeki Odry wyposażony był w urządzenia wodociągowe”. Ewelina opisywała w listach, jak winobluszcz zasadzony przez Anselma, pnący się po wielkich dębach i wiązach, barwił jesienią park na jasnoczerwony kolor. Prace budowlane w posiadłości szylerzowickiej prowadzono pod nadzorem mistrza leśniczego i zarządcy Exnera, który miał między innymi za zadanie organizowanie zabaw ludowych – Volksfestów, otwartych uroczystości dla wszystkich mieszkańców szylerzowickiej posiadłości. Tradycja ta została przeniesiona także do posiadłości angielskiej i wszyscy mieszkańcy Waddesdon i okolicznych miejscowości zapraszani byli na piknik organizowany w majątku szlacheckim.
Ewelina lubiła spędzać czas na brzegu jeziorka, które nosi jej imię. Wraz z Ferdynandem osiadła na stałe w Londynie niedaleko domu rodziców. Niestety Ewelina zmarła 4 grudnia 1866 roku podczas porodu martwego syna. Spoczywa w Mauzoleum Rothschildów na cmentarzu żydowskim West Ham w Anglii. Ferdynand de Rothschild zmarł w 1898 roku i został pochowany obok swojej żony.
Anselm po śmierci ojca Salomona Mayera w 1855 roku zarządzał całym majątkiem rodziny. Był zaradny, praktykę zdobył w domu bankowym swojego wujka Jamesa w Paryżu. Jako udziałowiec spółki akcyjnej Północna Kolej Ferdynanda sfinalizował niektóre przedsięwzięcia ojca: kupił kopalnie od braci Kleinów, kopalnię Franciszek w Přívozie, kopalnie Albert i Hubert w Hrušovie, kopalnię Hermengild w Śląskiej Ostrawie, wyrobisko 10 w Morawskiej Ostrawie, a od państwa austriackiego pole górnicze w Heřmanicach. Zdobył absolutną przewagę wśród ostrawskich wydobywców.
Na zwiększenie statusu społecznego Rothschildów miała wpływ także nobilitacja do stanu szlacheckiego, co nie było łatwe, ponieważ towarzyszyło temu przejście na społecznie bardziej akceptowalne chrześcijaństwo. Założyciel filii wiedeńskiej, ojciec Anselma, Salomon Mayer, był najpierw w 1816 roku nobilitowany przez cesarza Franciszka I do stanu szlacheckiego, a potem w 1822 roku do stanu wolnych panów. Tytułu tego mogli używać wszyscy członkowie rodziny Rothschildów. Jego syn, Anselm Salomon (1803-1874), stał się najbardziej poważaną osobą wyznania żydowskiego w Austrii i pierwszym Żydem, którego władca mianował członkiem Izby Panów (austriackiej Rady Państwa).
W 1820 roku Anselm został wysłany na uniwersytet do Berlina. Po dwóch latach podjął pracę w domu bankowym Rothschildów w Paryżu i działał w Berlinie, Kopenhadze, Brukseli i Hadze. Po śmierci ojca w 1855 roku wrócił do Wiednia, przejął kierowanie miejscową filią banku, którą zarządzał do końca swojego życia. Był założycielem Austriackiego Kredytowego Banku Handlowo-Przemysłowego (Creditanstalt), w którym zdeponował kapitał podstawowy z własnych środków. W czasie wojny prusko-austriackiej w 1866 roku Rothschild nie udzielił kredytu ani Austrii, ani Prusom, ponieważ był absolutnym zwolennikiem pokojowego współistnienia obu konkurujących państw.
W 1826 roku ożenił się z kuzynką Charlotte von Rothschild (1807 - 1859), córką Nathana Mayera Rothschilda, założyciela londyńskiej linii Rothschildów. Małżeństwo zaowocowało ośmiorgiem dzieci. Drugi syn, Ferdynand, nie interesował się jednak rodzinnym biznesem i wyjechał do Anglii, a więc jeszcze za życia Anselma, w 1855 roku prosperujący wiedeński dom bankowy przejął najmłodszy syn Albert Salomon, który kontynuował karierę bankową ojca, prowadząc dalej jego biznesowe przedsięwzięcia.
Baron Anselm Salomon zajął się odnową lasów, a ich zarządcą został doświadczony Karol Exner. Miał za zadanie opiekę nad lasami śląskimi i rewirami łowieckimi Rothschildów. Zlecono mu, by o lasy i leśną zwierzynę dbał tak, żeby zniwelowane zostały błędy, które popełniono w przeszłości. Założono więc nowe szkółki leśne, a zniszczone tereny zalesiono dębami, jaworami, sosnami i świerkami. W 1858 roku na obrzeżach lasu w kierunku dworu Paseky założono bażanciarnię. Dzięki temu w lasach przywrócono równowagę pomiędzy starszymi i młodszymi drzewostanami, a także pomiędzy leśną zwierzyną. Ewelina już w listach pisała o staraniach ogrodników, by opanować zwierzynę niszczącą trawniki, co wskazuje na jej zainteresowanie pracą ogrodniczą i zamiłowaniem do dzikich zwierząt.
Albert Rothschild był w 1910 roku uważany za najbogatszego Europejczyka, gdyż jego majątek wyceniany był na jeden miliard koron. Ale szczęścia za nie kupił nawet on.
W posiadaniu wiedeńskiej linii Rothschildów były pałace w Langau, Enzesfeld, Szylerzowicach, Beneszowie i Raichenau. Rotschildowie byli także właścicielami Rothwaldu w Austrii, w tamtym czasie najbardziej rozległej zwartej puszczy w środkowej Europie. Albert von Rothschild ożenił się w 1876 roku z Bettiną Caroline de Rothschild (1858-1892), córką Alfonsa Jamesa de Rothschilda. Mieli siedmioro dzieci.
Chociaż od czasów Anselma Rothschildowie nie byli już na czele zarządu Creditanstaldt, wciąż mieli duże wpływy w tej instytucji. Żadne mianowanie do zarządu nie obyło się bez zgody barona Alberta Salomona. W ostatnich latach liczba wpływowych banków kredytowych nieustannie rosła i jedynym sposobem, by prywatne banki mogły się utrzymać, było tworzenie konsorcjów, które selekcjonowałyby główne elementy handlu. W 1880 roku jeden taki syndykat udzielił bardzo dużych pożyczek rządowi węgierskiemu i dwa lata później zapobiegł załamaniu giełdy wiedeńskiej, skupując obligacje państwowe. Od tego czasu już tylko znikoma część ważnych projektów w dziedzinie finansów państwa, przemysłu lub kolei realizowana była bez Alberta Salomona.
Albert Salomon miał też swoje życie rodzinne. Urodziło mu się siedmioro dzieci. Jedno z nich zmarło w wieku niemowlęcym, a najmłodsza dziewczynka Valentine, urodziła się głucha. Jak w takich przypadkach często bywa, musiało upłynąć kilka lat, zanim wadę ujawniono. Początkowo rodzice i nianie myśleli, że dziecko jest niesforne lub głupie. Później jednak córka Alberta wiodła szczęśliwe życie, nie brakowało dla niej rodzinnych przywilejów – nawet owego finalnego przypieczętowania pozycji – przyjęcia na dwór cesarski, którego kiedyś odmówiono Anselmowi. Dostęp do cesarskiego dworu był bowiem strzeżony ścisłymi konwencjami, których nie mogli przełamać w szczególności Żydzi.
Jednak w 1877 roku Albert Salomon i jego żona Bettina formalnie znaleźli się w gronie tych, którzy zostali „przyjęci” przez cesarza. Był to szczyt wszystkiego, co Salomon, Anselm i Albert osiągnęli. W 1888 roku baronówna Maria Vetsera została kochanką jedynego syna cesarza, księcia koronnego Rudolfa, mężczyzny całkowicie zdesperowanego z powodu swych relacji z ojcem dyktatorem. W styczniu 1889 roku Rudolf przekonał Marię do wspólnego samobójstwa. Ich ciała znaleziono w pałacyku myśliwskim księcia w Mayerling. Wiadomość, że następca tronu się zastrzelił, zamierzano przesłać telegrafem kolejowym. Ze względu na jej ważność, przekazano ją bezpośrednio prezesowi Kolei Północnej Albertowi Salomonowi, którego zadaniem było wysłanie jej do Wiednia, do pałacu cesarskiego.
W dwa i pół roku później Rothschildów spotkała rodzinna tragedia. Stwierdzono, że ukochana żona Alberta, Bettina, mająca zaledwie trzydzieści trzy lata, choruje na raka. Po miesiącach męczarni zmarła. Życie Alberta, który był niezmiernie obciążony obowiązkami, załamało się na zawsze. Nie potrafił znieść wokół siebie niczego, co przypominało mu ukochaną żonę. Dotyczyło to niestety przede wszystkim dzieci, od których się całkowicie zdystansował. Sam jeszcze bardziej oddał się pracy, a dzieci wychowywane były wyłącznie przez domowych nauczycieli i guwernantki.
W 1898 roku owdowiał także cesarz Franciszek Józef. Również w tym roku, drogi rodziny cesarskiej i Rothschildów przecięły się. Jesienią siostra Alberta, Julia, przyjęła w pałacu w Pregny gości. Była wśród nich cesarzowa Elżbieta, z którą łączyła ją wieloletnia przyjaźń. Mająca wówczas sześćdziesiąt jeden lat żona cesarza nigdzie nie zatrzymywała się na dłużej, większość czasu spędzała w podróży. Nigdy też tak naprawdę nie doszła do siebie po śmierci swojego jedynego syna. Elżbieta spędziła noc w Genewie i rano kontynuowała podróż nad jezioro, by zdążyć na parowiec do Caux. Wtem podszedł do niej włoski anarchista i wbił jej w pierś nóż. Zmarła po kilku godzinach.
Mniej więcej w tym czasie nieszczęście dosięgło spadkobiercę Alberta, Georga. Młodzieniec wyjechał z Austrii, by ukończyć studia w Cambridge. Jak wielu jego krewnych, którzy przez wiele lat uczęszczali na uniwersytet, także on uważał polowania na lisa za ważny element uniwersyteckiego życia. Podczas jednej z takich imprez upadł z konia i odniósł tak poważne obrażenia głowy, że musiał zrezygnować z dalszych studiów i wrócić do domu, by się leczyć.
Jego obrażenia mogły być rzeczywiście poważne, jednak zbadanie go przerastało możliwości wielu specjalistów, ponieważ pojawiła się u niego schizofrenia i przez resztę życia musiał przebywać w izolacji.
Oscar, najmłodszy z rodzeństwa, miał zaledwie trzy lata, gdy zmarła jego mama, Bettina. Dorastał więc bez matczynej miłości, a z powodu ciągłej nieobecności Alberta brakowało mu też mocnej ojcowskiej ręki. W wieku dziewiętnastu lat wysłano go do Ameryki, by zapoznał się z życiem gospodarczym tego rozkwitającego kraju. Zrzucając nagle wszystkie ograniczenia, zakochał się namiętnie w córce zarządcy pensjonatu w Chicago. Po powrocie do domu otwarcie poprosił ojca o zgodę na ślub. Łatwo można wyobrazić sobie reakcję Alberta. W jego oczach dziewczyna nie była odpowiednią partią pod żadnym względem – chrześcijanka, cudzoziemka, niewykształcona, niekulturalna i zwykła. Z pewnością nie była to kobieta, która mogłaby organizować przyjęcia w domu Rothschildów. Oscar nalegał, urządzając okropne sceny, jednak ojciec pozostał niezłomny. Gdyby naprawdę znał Oscara, musiałby zauważyć w słowach i zachowaniu syna sygnały ostrzegawcze, świadczące o jego załamaniu. Nie zauważył. Chłopak nie potrafił się pogodzić z utratą jedynej osoby, która kiedykolwiek dała mu tyle głębokiego uczucia. Zastrzelił się.
Albert zmarł 13 lutego 1911 roku, co szczegółowo opisała „Polityka Narodowa”: „Baron Rothschild miał 67 lat. Rozchorował się we wtorek 7 lutego, w piątek czuł się lepiej, a w sobotę rano zlecił, by w jego wiedeńskim pałacu w Heugasse przygotowano dla niego kąpiel. Gdy z niej wychodził, nagle dostał zawału”.
Nad trumną Rothschilda stali ministrowie finansów, spraw wewnętrznych i szkolnictwa, przedstawiciele arystokracji, bankierzy z całej Europy.
Gdy baron Albert zmarł nagle 11.02.1911 roku na serce w wieku 67 lat, jego spadkobiercą został syn Alfons. Losy Alfonsa Rothschilda i jego rodziny związane były z losami Szylerzowic przez wiele lat. Rothschildowie nie mieszkali na stałe w szylerzowickim pałacu, ale co roku spędzali tu dwa tygodnie w okresie wielkanocnym, całe wakacje letnie i Boże Narodzenie (od grudnia do stycznia).
W tym czasie przyjeżdżali też ich zacni goście, w szczególności na polowania organizowane w tutejszych lasach. Rothschildowie dbali o to, by mieć dobre stosunki z miejscową ludnością. Do dziś starsi mieszkańcy wspominają, co ich przodkowie opowiadali o szlachcie w pałacu. Gdy w Szylerzowicach pojawił się młody baron Alfons z żoną Clarissą Montefiore, córką londyńskiego milionera, było to wielkie święto. Nowożeńcy przyjechali pociągiem do Bogumina, gdzie przesiedli się w podstawioną elegancką bryczkę z czterema końmi. Przy głównej bramie parku pałacowego w Szylerzowicach zgromadziła się cała służba wraz z zarządcą posiadłości Rothschildów, Braunem, by ich przywitać i wręczyć młodej baronowej piękny bukiet. Potem Rothschildowie pojechali przez park do pałacu, przy którego wejściu ponownie ich podniośle witano.
Alfons z Clarissą pamiętali o okolicznych mieszkańcach nie tylko w święta, które spędzali w szylerzowickim pałacu. Na Boże Narodzenie baronowa kupiła w Ostrawie ubrania dla każdego dziecka z lokalnej szkoły. W tutejszej karczmie stała duża choinka i baronowa z dyrektorem szkoły rozdawali prezenty. Później był poczęstunek: kawa, herbata, lemoniady i ciasto. Dla dzieci rodziców zatrudnionych u Rothschildów poczęstunek przygotowano także w pałacu. Dziewczęta otrzymały sukienki, chłopcy garnitury.
Alfons był filatelistą i posiadał słynną na całym świecie kolekcję znaczków. Należał do trzeciego pokolenia rodziny biznesmenów odnoszących sukcesy, w której to pierwsze generowało bogactwo, drugie nim zarządzało, a trzecie zajmowało się historią sztuki, jak stwierdził Otto von Bismarck. Był też wielkim miłośnikiem przyrody i zapalonym myśliwym.
Polował w szylerzowickim zwierzyńcu, ale w Starych Hamrach zbudował pałacyk myśliwski, by w miejscowych lasach polować na sarny i jelenie.
Kilka dni przed zajęciem Austrii przez Hitlera Alfons i Clarissa wyjechali do Londynu. Odbywała się tam ważna wystawa znaczków pocztowych, na którą Alfons wypożyczył swoją kolekcję. Okazało się, że mieli szczęście, jednak ich córki, czternastoletnia Bettina i jedenastoletnia Gwendolina, zostały w Austrii. Alfons zadzwonił do brata Louisa, proponując, by natychmiast wyjechał z Wiednia i zabrał z sobą dziewczynki. Tymczasem Clarissa z Alfonsem spieszyli do Zurychu. Louis jednak tylko odprowadził bratanice na pociąg do Szwajcarii. Bettinie i Gwendolinie udało się dotrzeć tylko do Innsbrucku. Tam naziści wyprowadzili je z pociągu i trzymali pod nadzorem. Po kilku godzinach nadeszła wiadomość o aresztowaniu ich wuja Louisa i wtedy przestraszone dziewczyny otrzymały pozwolenie na przekroczenie granicy.
Alfons postanowił spędzić lato 1939 roku w Szwajcarii. Cierpiał na poważną chorobę serca, która jeszcze się pogłębiła po dwóch niedawnych tragediach. Pierwszą było przymusowe opuszczenie domu i ojczyzny. Drugą – utrata syna. Szesnastoletni Albert w 1938 roku zmarł na białaczkę, chorobę, o której wówczas niewiele wiedziano. Albert był ostatnim męskim potomkiem linii wywodzącej się bezpośrednio od Salomona.
Hitler przygotowywał inwazję na Wielką Brytanię. Dlatego wiosną 1940 roku Alfons z Clarissą postanowili, że udadzą się z rodziną za Atlantyk, gdzie będą bezpieczniejsi. Jednak podróż źle wpłynęła na jego zdrowie. Był już bardzo chory i w 1942 roku zmarł.
Clarissa odważnie zmagała się z problemami związanymi z wychowaniem córek w obcym kraju. Bettina (ur. 1924) w 1943 roku wyszła za mąż za amerykańskiego dyplomatę Matthew Loorama, Gwendolina (ur. 1927) poślubiła w 1948 roku Rolanda Henry’ego Hogueta, z którym miała syna Geoffreya Rolanda.
Clarissa, podobnie jak jej dzieci, wciąż utrzymywała kontakty z Austrią i zatrzymała posiadłość w Langau. Przez kilka miesięcy w roku sama, a później także jej córki i zięciowie, przebywała w starym pałacyku myśliwskim. Wyremontowali drogi, zbudowali tartak, wyciąg narciarski i Langau Maierhöfen przekształcili w niewielki ośrodek zimowy.
W 1974 roku do domu wrócili ostatni austriaccy Rothschildowie (Gwendolina zmarła w 1972 roku). Po wędrownym życiu w amerykańskiej służbie dyplomatycznej Matthew i Bettina Looram mogli udać się na wypoczynek do malowniczego Langau.
